Wstawki

Wstawka numer 146

Koszalin, 4. sierpnia Roku Pańskiego 2025.

Urzędnicza gmina Mielno

Liczby nie kłamią. Przynajmniej w tak prostych zestawieniach jak budżety miast i gmin. Dla porów­nania zestawiamy dwa budżety Koszalina¹ i miasta i gminy Mielno² (którą dla uproszczenia nazywać będziemy gminą Mielno lub czasem po prostu Mielno).

Co wynika z tego zestawienia? Koszalin ma w tym roku dochody w wysokości 1 057 157 819 zł przy deficycie wynoszącym 30 089 000 zł czyli wydatki wynoszą 1 087 246 819 zł. Mielno ma w tym roku dochody w wysokości 87 098 090 zł przy deficycie wynoszącym 11 932 200 zł czyli wydatki wyno­szą 99 030 290 zł.

Liczba mieszkańców Koszalina³ to 105 540. Liczba mieszkańców gminy Mielno⁴ to 4 641. Czyli od­powiednio dochód Koszalina na głowę mieszkańca to 10 016,66 zł a w gminie Mielno to 18 767,10 zł. Za­tem dochód Mielna jest 1,87 raza większy na głowę mieszkańca niż Koszalina. Natomiast deficyt Ko­szalina na głowę mieszkańca to 285,10 zł a Mielna to 2 571,04 zł. Czyli deficyt Mielna jet na głowę miesz­kańca 9,02 raza większy niż w Koszalinie. Wniosek? W porównaniu do Koszalina Mielno jest miastem roz­rzutnym i obciążyło swój budżet przeszło dziewięciokrotnie większym deficytem na głowę miesz­kańca niż Koszalin.

A jak kształtuje się rozkład wydatków?

W Koszalinie na:

1. oświatę i wychowanie 38.5%,

2. gospodarkę komunalną i ochronę środowiska 11.6%,

3. transport i łączność 10.7%,

4. administrację publiczną 7.3%,

5. rodzinę 6.2%,

6. pomoc społeczną 6.1%,

7. pozostałe 19.7%.

W Mielnie na:

1. administrację publiczną 21.2%,

2. gospodarkę komunalną i ochronę środowiska 18.6%,

3. oświatę i wychowanie 17.1%,

4. transport i łączność 9%,

5. kulturę i ochronę dziedzictwa narodowego 5.5%,

6. pomoc społeczną 5.2%,

7. pozostałe 23.5%.

Jak widać, Koszalin dba najpierw o oświatę i wychowanie a administracja publiczna jest dopiero na czwartym miejscu w podziale dochodów miasta. Natomiast Mielno najpierw dba o administrację publiczną a oświata i wychowanie jest na trzecim miejscu. Priorytetem dla Mielna jest zatem rozwój administracji pu­blicznej a dla Koszalina rozwój edukacji. Czyli teza z tytułu artykułu o tym, że Mielno jest urzędniczą gmi­ną w pełni się potwierdza z tego zestawienia procentowego.

A konkretnie w liczbach Koszalin wydaje na oświatę i wychowanie 418 104 947 zł, co daje na gło­wę mieszkańca wydatek 3 961,58 zł. Natomiast Mielno na oświatę i wychowanie wydaje 16 909 075 zł czyli na głowę 3 643,41 zł. Co daje w sumie podobne kwoty, choć widać, że bogatszej na głowę mieszkańca gmi­nie Mielno na edukację nie chce się wydawać proporcjonalnie do dochodu.

Administracja publiczna Koszalina kosztuje 79 154 081 zł, natomiast Mielna 20 953 620 zł. Czyli od­powiednio na głowę w Koszalinie 749,99 zł a w Mielnie 4 514,89 zł. Czyli przeciętny mielnianin płaci na swoją administrację publiczną przeszło sześciokrotnie więcej niż koszalinianin. To widomy i oczywisty dowód na to, że gmina Mielno to gmina urzędnicza, która dba o portfele i egzystencję urzędni­ków publicznych a nie o inne kwestie, będące zadaniami gminy.

W Koszalinie są następujące placówki edukacyjne:

Żłobki – 26,

Placówki wychowania przedszkolnego – 43,

Szkoły podstawowe – 24,

Zasadnicze szkoły zawodowe – 8,

Licea ogólnokształcące – 11,

Technika i ogólnokształcące szkoły artystyczne – 14,

Szkoły wyższe – 3.

Koszalin dokłada do tych wszystkich placówek ogromne kwoty stanowiące 38.5% budżetu. W Miel­nie natomiast jest dwie szkoły podstawowe i jedno przedszkole. I na tym koniec. Gdzie zatem jeżdżą dzieci i młodzież z Mielna uczyć się w szkołach ponadpodstawowych? Do jakiego żłobka chodzą dzieci mielnian? Do Koszalina, obciążając budżet miejski Koszalina swoimi potrzebami, na które nijak nie dorzucili się do budżetu Koszalina ich rodzice i ich gmina. Nie mówiąc już i o szkołach podstawowych. Znane są przypad­ki mieszkańców gminy Mielno, którzy pracują lub pracowali w szkolnictwie w Koszalinie, czyli też obciąża­li lub nadal obciążają budżet Koszalina. Zatem ideologia „tylko ciągnąć” jest znamienna dla Mielna. A gdzie zasada solidaryzmu, która szczególnie przy tak dużej dysproporcji dochodów per capita na korzyść Miel­na wskazywałaby, że, aby uniknąć zarzutu o wyjątkowym egoizmie Mielna w sprawach wymagających wydatków a nie będących dopieszczaniem urzędników Mielna, Mielno umywa ręce i tak chętnie pozbywa się swoich obowiązków wiążących się z odpowiednimi wydatkami.

Pozostałe zestawienia i proporcje każdy może sobie zrobić samemu w oparciu o podane tu źródła i dane tam zamieszczone. Żeglowanie po nich jest łatwe. A każdy, chyba, ma w domu kalkulator albo jest w komputerze. A jak nie, to kartka papieru, liczy­dła i palce pomogą. Szczególnie mielnianie dobrzy są w li­czeniu swoich pieniędzy, zatem wypadałoby, by wiedzieli, jak ich ukochana gmina wali ich po rogach. Wszystko tu opieram na danych publicznych i po­wszechnie dostępnych. Nie wniosłem już opublikowa­nych korekt budżetu Mielna, który już uległ podwyż­szeniu. To niech każdy mieszkaniec Mielna sam sobie zrobi. Warto patrzeć na ręce takiej troskliwej o sie­bie władzy.

Mam dobre skojarzenia z obywatelami Mielna z uwagi na ich jednoznaczną postawę w organizowa­nym przeze mnie wraz grupą ludzi z gminy Mielno referendum przeciw energetyce jądrowej. Wierzę, że mieszkańcy Mielna zrozumieją mój punk widzenia, bo liczby nie kłamią i nie da się ich upolitycznić. Opi­sana tu prourzędnicza postawa Mielna zdecydowała, że jestem za zlikwidowaniem gminy Mielno, co poka­załem już wcześniej. Oba organizmy przed II Wojną Światową stanowiły jedno – aglomerację Koszalin. Turystyka rozwinęła się w Mielnie tylko dzięki zdecydowanej postawie Koszalina, by wspierać jej rozwój mimo, że nawet Wolfgang Goethe pukał się po głowie na samą myśl o turystyce i kąpielach morskich. Po­łączenie Koszalina i Mielna w jeden organizm nie dość, że zlikwiduje tę patologię urzędniczą i ograniczy koszta utrzymania administracji publicznej, ale wzmoże wsparcie dla turystyki w Mielnie, bo nawet Port Koszalin ma także służyć rozwojowi turystyki. I znikną nękający mieszkańców szczególnie w sezonie lokal­ni urzędnicy z ich wyjątkową pasją do kontroli, czy który mieszkaniec nie wykroczył bodaj o milimetr po­nad to, co może użytkować. Po połączeniu Mielna z Koszalinem, zniknie plaga urzędnicza w Mielnie. Czy to zysk? A kto lubi patologiczne pasje urzędnicze?

Z Bogiem.

Andrzej Marek Hendzel