Dziennik Muzyczny

Wpis Dziennika Muzycznego numer 257

Koszalin, 06. 08. 2024 r.

Sprzątałem. Pod warstwami kurzu w najgłębszym kącie odkopałem „Przygody matematyka” Stanisława Ulama. I co tam znalazłem na 137-mej stronie? Oto cytat z oryginalną pisownią wydania Warszawa 1996 w przekładzie Agnieszki Górnieckiej:

„Ciotka Caro była spokrewniona w prostej linii ze słynnym rabinem Loewem z szesnasto­wiecznej Pragi, który, jak głosi legenda, zrobił Golema – glinianego olbrzyma, obrońcę Ży­dów. (Kiedyś wspomniałem o tym związku z Golemem Norbertowi Wienerowi. Powiedział wtedy: „To zostało w rodzinie!” Była to aluzja do mojego udziału w pracach nad bombą wodorową.)”.

Pamięć mnie, widać, nieco omyliła, bo zarówno w piosence „W jądrze słońc” opublikowanej w tym Dzienniku Muzycznym 27. 07. 2020 roku jak i we wpisie z 14. 06. 2024 roku popełniłem błąd, po­dając, że tym błyskotliwym rozmówcą Ulama był Robert Teller. „Kto dziś pamięta to…” - jak to jest w tej piosence. Kto pamięta jakiegoś żyda Wienera, twórcę pseudonauki – cyber­netyki – która istniała już dziesiątki lat przed tym jej twórcą, tylko czego innego dotyczyła.

Czemu daję ten wpis? Czy to jakieś kajanie się? Może tytułem sprostowania? Jeśli ktoś chce, niech używa w tekście piosenki „Mówi Ulam do Wienera” oraz „Wiener pociesza go...” - będzie pasowało do reszty. Sta­nie się wtedy jeszcze bardziej niszowa, już nikt jej nie będzie słuchał. Zniknie trochę sensu, że to bomba termojądrowa jest tym Golemem – obrońcą żydów.

Jednak na tym się to nie skończy, bo na stronie 304 znajdujemy takiego kwiatka:

„Sądzę, że nawet jakość kompozycji muzycznych będzie można poddawać analizie (oczywi­ście tylko do pewnego stopnia), przynajmniej na podstawie kryteriów formalnych, dzięki zmatematyzowaniu pojęcia analogii.”.

Wypowiedział się znawca muzyki i kompozycji. Sztuczna inteligencja, która tworzy te swoje knoty, genialne jak na poziom dyletanta, jest właśnie pokłosiem takiego żydowskiego wymą­drzania się ignoranta. Czyli możliwe będzie poddawanie kompozycji muzycznych torturom, aż nie zdechnie albo ona albo jej twórca. To idea żydowskiego matematyka ze Lwowa. I na­stępny fragment ze stron 318-319:

„Jeśli już mowa o muzyce, wspomnę, że potrafię zapamiętać melodie i gwizdać je dość po­prawnie. Ale kiedy próbuję wymyślić lub skomponować nową, wpadającą w ucho melodię, czuję się dość bezsilny, gdyż wszystko, co tworzę, to trywialne kombinacje tego, co już kie­dyś słyszałem.”.

Oto cała tajemnica żydowskiej kompozycji od Mendelssohna, Mahlera, Bernsteina i następ­nych. Zlepieniec gliniany wszystkiego, co już było. Ich Golem. Jeśli to miał nam do powie­dzenia Ulam w swoich opowiastkach, to trafił w dziesiątkę. Przeszedł jak walec po swoich żydowskich kolegach kompozytorach ujawniając całą tajemnicę żydowskiej duszy muzycz­nej.

Zaraz usłyszę jakieś krytyki, że piszę tu w niekorzystnym świetle o żydach. A jak mam nie pisać o żydach, pisząc o Ulamie, Wienerze, Tellerze i reszcie? A lista jest długa, zarówno w zestawieniu tych, którzy zbudowali bombę, jak ich kolegów gniotowatych muzyków i na siłę biorąc kompozytorów. Podaję to i to przez analogię, co oni sami o sobie napisali.

Zastanawia mnie jedno. Nikt nie przyszedł do mnie i nie powiedział: „Panie, pan się pomylił z tym Tellerem.”, albo „Hendzel, czy to nie błąd z tym Tellerem w tej piosence „W jądrze słońc””? Nawet żaden żyd. Nie było: „Nie znasz się a piszesz.”. Nikt tego nie wypatrzył swym skrupulatnym binokularem. Dopiero musiałem się wziąć za porządki. Sprzątanie to do­bry powód do pisania o muzyce.

Andrzej Marek Hendzel