Dziennik Muzyczny

Wpis Dziennika Muzycznego numer 254

Koszalin, 29. 07. 2024 r.

Nosiłem dzisiaj drewno. Co może robić kompozytor w Polsce w takim Koszalinie? Nie będę wymyślał, że jakieś tam ogólne prace przydomowe, bo widać to na mapie okularów ochron­nych. I zapuściłem sobie Wagnera. Oczywiście, że Ryszarda. Wagner jest idealny do takich prac. Szczególnie, że robię je w nausznikach i przyłbicy. I teraz też leci, choć siadłem do tego wpisu.

Rzeczywiście, ten autor nadaje się do straszenia wietnamskich wieśniaków przed atakiem ka­walerii powietrznej. Niewiele to pomaga, bo dzisiaj mogli już się zdążyć osłuchać. I co wte­dy? Gdzie znajdziesz szalonego monarchę, którego da się naciągnąć na postawienie teatru w jakimś zadupiu, by potem to miejsce stało się celem pielgrzymek operowych jakiegoś tam bajkopisarza okraszającego swe wymysły czymś, co zwą muzyką wagnerowską. I jakieś na­puszone gaduły, panie z radia, opisują, jaki to to kryzys przeżywamy w wykonaniach tego czegoś. Jak to na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych, ta twórczość przeżywała swoje apogeum wykonawcze. Czyli miłośnik Wagnera, Niemiec z Austrii i ich wódz, jednych i drugich, załapał się na to maksimum. A tak na niego plaskają dziobem, że się nie znał i naro­bił bałaganu. Oczywiście w muzyce, rzecz jasna, bo piszemy o muzyce. Jedno, co w Wagne­rze zauważam, to to, że niezbyt doceniał jakość muzyczną żydów. Jakoś mu nie leżeli w tych jego mistyfikacjach germańskich.

Jidisz jak jidisz, bo to pokrewny nibyjęzyk do niemieckiego. Bardzo dużo zerżnięć. Ale żeby od razu tak krytykować muzyków, którzy się tak starali. W latach dwudziestych i trzydzie­stych było ich tam multum. I od razu apogeum i maksimum. A odkąd ich wyfiltrowało, cho­ciaż, ponoć, znowu są wszędzie, to im tak wagnerowska jakość też spadła. Cóż, nie ma to jak wagnerowski żyd.

Andrzej Marek Hendzel