Dziennik Muzyczny

Wpis Dziennika Muzycznego numer 248

Koszalin, 17. 07. 2024 r.

Wyjść na pocztę, spotkać znajomego, którego nie widziałeś od lat lub znajomą. Tu ukryta jest mu­zyka. Nie wierzycie? Nikt tu nikomu liturgii słowa zaprowadzał nie będzie. Muzyka potrafi się ukryć wszędzie.

Jeśli ta znajoma pochodzi z rodziny, która muzykuje a kwiaty hoduje, bo akurat tak jakoś wyszło. To jest ta muzyka głęboko ukryta, czy nie? I weź tu się z kimś takim wylewnie nie przywitaj, po­wodując niejaką konsternację pań w kolejce i pani w okienku pocztowym. Poczta, ten nosiciel złych wiadomości, które w dzisiejszych czasach przeważają, bo ludzie do siebie listów już nie pi­szą, nie mówiąc już o kartkach czy sienkiewiczowych pocztówkach. Gdyby tak te wszystkie eseme­sy przewalić na papier i wysłać. Wyobrażacie sobie góry papieru i obszar lasów wyciętych po to, by to poszło? Może przy takim popycie poczta by obniżyła opłaty za przesyłkę. Budynki poczty nie stałyby puste i na sprzedaż. I trąbka królewskiej poczty byłaby znowu w użyciu. Słyszycie odgłosy pocztyliona, tupot po schodach, stukot kołatki, łomot podków obutych na kopyta koni i warkot ob­ręczy kół dyliżansu. Oj, poleciałem. Postoisz potem i pogadasz na chodniku, ludziska przejdą, ani jeden się nie odezwie, bo komórka go prowadzi. Gdyby choć odburknął: „E, panie, co się pan tak rozpychasz?” albo „Chodnik to nie miejsce na pogaduszki.”. Ale nie, lezie taki i gdaka do pudełka. Dawniej na jego widok widzieliby w nim wariata, który gada sam do siebie w publicz­nym miejscu a dzisiaj to wariacka norma. A poziom komunikacji międzyludzkiej jak na poczcie. Tylko rachunki, wezwania na policję, do skarbówki albo do sądu. Same przyjemności.

A gdzie listy? Czytam ostatnio „Korespondencję Pliniusza Młodszego z cesarzem Trajanem”. Wy­dawnictwo KUL, Lublin 2017. Wydanie dwujęzyczne, rzadkość na naszym rynku wydawniczym, a to wielki błąd. Ale epistoły, ale poziom administracji, ale wytworność i siła wyrazu. Gdzie te nasze bździny, puste i bez treści, o niczym. Jak budowali teatr w Nicei (list 39) na grząskim gruncie, to tak jak widzieć takie wybryki jak Filharmonia Koszalińska postawiona w zakolu rzeki, małej bo małej, gdzie fundamenty były lane w wodzie a wszak wiadomo, że instrumenty muzyczne wody nie lubią. Chyba, że organy wodne. Oni mieli jednak odwagę, by przyznać się do winy i proponować rozbiórkę takiego teatru i przeniesienie go z bagniska w lepsze miejsce. Zbudować coś, co zaraz ru­nie albo szybko się zmarnuje, jak tu już przed oddaniem do użytku, to iście nicejskie metody na bezmyślną rozrzutność. A w teatrach Rzymianie muzykowali, bo ich spektakle teatralne wzorem Greków to na nasze pojęcie opery. I w filharmoniach też ponoć muzykują. Czasem, jak nie błądzą jak kartka pocztowa płynąca z nurtem rzeczulindy. Zwanej niegdyś śmierdzięcinką.

Ktoś mi powie, że zachwalam prześladowcę chrześcijan (listy 96 i 97). Cóż, bronili swoich dobrze stworzonych instytucji. Prostych, skutecznych i działających. Choć i oni budowali te teatry jak ko­szalińskie patałachy.

Andrzej Marek Hendzel