Dziennik Muzyczny

Wpis Dziennika Muzycznego numer 230

Koszalin, 20. 06. 2024 r.

Ci, o których wczoraj napisałem, pod wpływem tego jednostajnego tłuczenia nie tylko nisz­czą sobie mózgi, ale wypalają w sobie duszę. Nie przemawia przeze mnie żadna stetryczała moralność, a fakty.

Jednostajny łomot, te tak zwane bicia, to w ostateczności rodzaj programowa­nia. Ludzie poddają się mu bezwiednie coraz niżej opuszczając poprzeczkę swych zainteresowań. Na początek rozsyn­chronizowując sobie półkule mózgo­we, potem zabijając w sobie wrażliwość a na koniec wyniszczając resztki em­patii. Stwarzają w sobie przy tym zupełnie mylne prze­świadczenie, że uczest­niczą w muzyce. To niedorzeczność, gdyż muzyka jest rodzajem wspólnoty, ale z żywym jej uczestnikiem. Żywy z żywym. Można muzykę two­rzyć i kazać ją wykonać maszynie. To rodzaj zastępczego aparatu wykonawczego. W tym jest więcej uczestnictwa w muzyce, bo pro­ces twórczy muzyki włączony jest w ten proceder. Odbior­ca łomo­tu jest tylko jak bielizna w bębnie pralki. Pral­ka wchodzi na obro­ty...

Muzyka, muzyka i muzyka. A przecież ci ludzie to nasi bliźni. Trze­ba się za nich modlić, by wyzwolili się z tego oszołomienia, gdzie najważniejszą rzeczą dla kierowcy jest wsadzić sobie aparaturę od­twarzającą głośniejszą niż jego auto a nawet głośniej­szą niż jakiekolwiek auto. Przed taką profanacją muzyki tylko mo­dlitwa może ich uratować.

Andrzej Marek Hendzel