Dziennik Muzyczny

Wpis Dziennika Muzycznego numer 214

Koszalin, 10. 06. 2017 r.

O fujarkach ludowych już pisałem tu 07. 11. 2016 roku, gdy pisałam o kosynierach w Powstaniu Styczniowym. A dzisiaj?

Dzisiaj dzwonię do kolegi, a ten wymyśla, że będzie budował fujarę z czarnego bzu, bo rozumie po słowacku, a tam ciągle jest tradycja budowania fujar z czarnego bzu. A u nas to nie ma? Mój dziadek uczył mnie strugać gwizdki i fujarki z czarnego bzu. Działało to krótko, dopóki bez się nie rozsechł. Pasterskie sprawy. Dawno i nieprawda.

A ten, że musi zespawać sobie wiertło, by wybrać otwór w bzie. A bez ma tam w środku miąższ a w istocie watę, a bardziej piankę. Wystarczy wyklepać kawałek pręta stalowego, zaostrzyć i zawinąć, by był haczyk do wydłubywania tej miękkiej zawartości. „O, techniczny się odezwał.” – odparł mój rozmówca. Techniczny? Czy pasterze górscy mieli spawarki? A zaklepać kawałem pręta, to w istocie po kowalsku. A czym chce zestroić tę fujarę nasz kolega? I jak?

Skoro nie umie wydłubać w środku dziury,

by z bzu zrobić drewniane rury?

Na ludową nutę za to będzie pitolił pod sklepami i na halach – targowych. Wszyscy się zbiegną, bo kto dzisiaj pitoli na wielkich fujarach? To idea szlachetna, jak nalewka na czarnym bzie. Wszyscy padną od tej muzyki. I wrócimy do korzeni.

Tyle ludziska mają pomysłów muzycznych, że niedługo otworzymy fabrykę oper, symfonii, koncertów i sonat. Przepełnione urzędniczą mierzwą nowooddane filharmonie, które upatrują swoje muzyczne dokonania w szuraniu buciorów lokalnych notabli, wytyczą nam nowy kierunek rozwoju muzycznego. I ten nasz biedny kumpel stojący gdzieś w bramie z wielką fujarą – oczywiście z czarnego bzu – zagra naszą solową serenadę na fujarę.

Andrzej Marek Hendzel