Dziennik Muzyczny

Wpis Dziennika Muzycznego numer 260

Koszalin, 21. 08. 2024 r.

Dadaizm. Kierunek, na szczęście, dawno przebrzmiały, ale zostawiający swój obrzydliwy pogłos i echa we wszystkich dziedzinach sztuki. A co oznacza to jego „Dada.”?

Po polsku „Dada” to po prostu „Dajdaj”. Bo „Da.” to „Daj.”. Nie typowe, a w istocie właści­we dla sztuki „Dam.”, a prostackie i niskie „Daj.”. Gdyby to było „Daj.” na materiały, na na­rzędzia, na pracownię, na ludzi do pomocy. Ale nie, to „Daj.” mi, to co masz. Wołający o swoje „Daj.” prostak, którego nic nie interesuje tylko posiadać dobra, najlepiej cudze, które oddał mu ten naiwniak, którego nabrał na swoje słodkie minki i płacze. Taki kierunek w sztu­ce skończyłby się wyjadaniem kupy z nocnika. A muzyka dajdajistyczna to odgłosy z kloze­tu. To jego cały światopogląd pojęć: „Dla mnie i tylko dla mnie.”. To nie ideologia twórcy a posiadacza, prymitywnego nieuka pozbawionego elementarnej wrażliwości.

Wolę stać po stronie tego odzieranego z „Mam.”. „Mam.” to kolejny krok w dajdajizmie. Kolejny schodek, szczebel kariery w chciejstwie. Okradany twórca. Przez ciemnego chama, który jeszcze przy tym robi minę skrzywdzonego, że za mało dostał. Takiemu miłośnikowi „Daj.” gra muzyka muchy na kupie. Oto dadaizm.

Andrzej Marek Hendzel